Krakelingen en (geen) watervallen

En ja hoor, m’n laatste bericht in 2011!
Ik zit nu zeven weken bij m'n nieuwe hostfamily, en het is echt zooo fantastisch! Ik kan me geen beter gastgezin voorstellen. Kaitlin, de hostmum, is als een zus :-) We kijken samen films en series, we winkelen, en bovenal kletsen we veeeel te veel :-D Met Indie is het ook zo gezellig. Ik kan altijd de auto mee, dus samen gaan we naar de dierentuin, naar het aquarium, voorleesuurtje in de bieb, of gewoon lekker samen een kop thee/milkshake drinken bij ‘Pat’, onze favoriete coffeeshop :-)

Allereerst hadden we Sinterklaas. Nou ja, we, jullie beter gezegd. Ik vertelde hier wat over aan Neal en Kaitlin, die keken me zeer verbaasd aan. ‘Dus er komt een man met een lange, witte baard, een rode cape en een wit paard met de boot van Spanje naar Nederland?’ ‘Nou nee hij komt niet echt uit Spanje, maar we doen alsof.’ ‘Oke. En hij heeft zwarte helpers, genaamd ‘Black Pete’s.’ ‘Ja.’ ‘Wat racistisch.’ Het gesprek werd nog veel interessanter nadat ik foto’s liet zien via Google. Wat een vreemd feest is het toch eigenlijk haha, hoewel, de Kerstman met rendieren en dwergen is ook vrij bijzonder.

Marliek en ik zijn ook een dag naar The Blue Mountains gegaan. We hebben al lang gepland om daar een weekend heen te gaan, maar aangezien het daar nog niet van is gekomen, gingen we alvast een dag. Wat is het daar moooooi! Het is ongeveer 1,5 uur rijden van Sydney, en in the middle of nowhere. De naam komt trouwens van het volgende, de eucalyptusbomen geven de bergen een blauwe gloed. Wel bijzonder om te zien. We waren wel benieuwd wat er allemaal te zien was daar, en aangezien we geen informatieboekje hadden, hebben we op de kaart gekeken. Op de kaart stond: Victoria Falls. Naam kwam me ergens wel bekend voor, snel op Google opgezocht, afbeeldingen, en ja hoor, gigaaantisch toffe watervallen! Dus wij als een dolle die kant op. Terwijl we op een provincieweg rijden, geeft de kaart aan dat we een zijweg moeten nemen. Eerst rijden we er keihard langs, aangezien het een kleine zandweg (!!) was. Omgedraaid, en weer terug. Wij die weg op, worden de hele auto doorgeslingerd door de kuilen in de weg, en creëren een gigaantische stofwolk achter ons. Na tien minuten op die weg, valt ons op dat we nog NIEMAND tegen zijn gekomen. Geen tegenliggers, wandelaars, niets. Bijzonder. Maar ach, nog even doorrijden. Na vijf minuten toch even gekeken op mijn telefoon of we wel goed gingen. En wat zagen we toen!!! Die fantastische watervallen zijn niet in The Blue Mountains. Zelfs niet in de staat New South Wales. En OOK niet in Australië. Want….. het is in Zimbabwe!!! Wat een giller was dat! Toch konden we onze nieuwsgierigheid niet bedwingen en zijn we helemaal doorgereden, in de hoop dat we geen tegenliggers tegen zouden komen aangezien het heul smal was. En wat kwamen we bij een tof uitzichtpunt uit! Heel gaaf. Er stond nog wel een bordje met: Victoria Falls 2km STEEP TRACK. Of te wel: steil! De mensen die me een beetje kennen, begrijpen wel dat we daar niet echt op zaten te wachten. Te veel moeite. Dus nog even extra genieten van het uitzicht, en weer de auto in. Geen watervallen voor ons dus… WEL een mooi verhaal :-)

Heb ik al eens verteld wat ik de afgelopen drie maanden iedere woensdag heb gedaan? Volgens mij niet. Sinds begin oktober heb ik iedere woensdag op een drieling gepast. Drie ventjes, geboren in maart. Maar aangezien ze drie maanden te vroeg zijn geboren, zijn ze zo ver als baby’s van zes/zeven maanden. Echt schatjes! Het lijkt erg pittig, maar eigenlijk valt het heel erg mee. Vooral als ze alle drie in hetzelfde ritme zitten. Oscar en Archie zijn de twee bollies, zij zijn eeneiig. Jack is het kleintje, en lijkt totaal niet op z’n broertjes. En wat zijn ze lief!! Ze zijn (meestal) erg geduldig. Als het tijd is voor een fles, krijgt degene die het hardst schreeuwt eerst. Eten krijgen ze vaak tegelijk, met z’n drieën naast elkaar in wipstoeltjes, en voeren maar :-D
Via hun moeder kwam ik in contact met haar zus, en dat is Kaitlin, mijn hostmum. Het oppassen was maar drie maanden, maar aangezien ik nu au pair ben bij Neal en Kaitlin, zie ik de kleintjes nog iedere week! Ik pas er nog regelmatig op, in het weekend bijv.

Ook met Kerst was Liza er met de drieling, erg gezellig. Een oom, tante en nichtje van Liza en Kaitlin waren er ook, zij wonen in Queensland, in de buurt van de stad Brisbane. In maart ga ik een lang weekend naar hen toe, blijkt daar heeeel mooi te zijn :-)
O ja, over Kerst gesproken. Op Kerstavond stond buiten, bij de voordeur, wat klaar voor de Kerstman en Rudolf. Voor Rudolf een bakje water en wat sla, en voor de Kerstman een glas melk en, jawel, twee Nederlandse krakelingen! Die heb ik een tijdje geleden hier gekocht, en toen ik tegen Neal zei dat ik betwijfel of hij die lekker vindt, kreeg ik als reactie: ‘Then you don’t know Santa…’ :-)

Er zijn nog honderd duizend dingen waar ik over kan vertellen, maar het is weer mooi zo. Eén uur ’s nachts inmiddels, dat betekent: 31 december! Morgen ga ik met Marliek picknicken met mensen van Hillsong, en ’s avonds met hen vuurwerk kijken. En het wordt… 26 graden!! Hoe raar is dat.

Ik voeg nog wat foto’s toe. Waaronder een foto van de postbode, herinneren jullie dat verhaal nog? Het bewijs!!

Iedereen een fijne dag morgen gewenst, geniet extra van de oliebollen want ik mis ze! En bitterballen. En ijsthee. En stokbrood met kruidenboter. En een verse witte boterham met pindakaas en hagelslag…

Liefs, Willemijn