Dikzakken en misselijkmakende boottochten

Het is even geleden, maar hier weer een nieuw verhaal vanuit het op dit moment bewolkte Manly. Wat kan het weer hier verschillen zeg, maandag was het 33 graden, gisteren was dat 19, brrrr. Doe mij dat eerste maar!

Vorige week zaterdag ging ik met Marliek, Sofie, Wyke en Hylke op een boot om ‘whales te watchen’. Ik had van te voren alles uitgezocht en geboekt, en we gingen voor deze omdat het een aanbieding was, 34 in plaats van 75 dollar, en het duurde drie uur, dus: waar voor je geld! Maar wat was dat een drama zeg. Toen iedereen aan boord was, werd er een praatje gehouden waar in ook verteld werd dat er speciale plastic zakjes klaar lagen voor mensen die zeeziek zouden worden. ‘Normally that would be one or two persons. But just think of happy things, and you’ll be alright.’ Yeah right. Op dat moment zeiden Wyke en ik tegen elkaar: ‘Ach, zeeziek is echt iets tussen je oren. Als je gewoon relaxed blijft, gebeurt er helemaal niks.’ Nou dat hebben we geweten. Na een uur ben ik naar beneden gezwalkt, twee van die zakjes mee gegrist, en die man vroeg nog aan me: ‘Love, are you oke? Just focus on the horizon and think of happy things.’ Ondertussen waren steeds meer mensen gaan zitten met zakjes en hoorde ik veel te veel vieze geluiden om me heen. Dat hielp niet. Hylke, Sofie en Marliek stonden nog vrolijk te kletsen bij de reling, maar het enige wat ik wilde was mezelf overboord gooien. En van te voren dacht ik dat de walvissen als dollen uit het water zouden springen, overal dolfijnen te zien waren, bla bla bla. Niks van dit alles, het enige wat we af en toe zagen was de rug en vin van een walvis. Dus dat was niet de moeite om van die stoel af te komen. En hoe goed ik ook keek naar die stomme, nare, rechte horizon, ik ontkwam er niet aan om alles er uit te gooien. Wat was ik blij dat we na drie uur weer aan land waren, ik kon de grond wel kussen! En wat was het eerste dat Hylke en Marliek deden toen we weer terug waren? Fish & chips eten. Moest er niet aan denken, en geloof mij, als ik zelfs niet aan friet moet denken, dan ben ik echt ziek. Niet voor herhaling vatbaar dus, zo’n boottocht. Gelukkig is het afgelopen week goed gemaakt aangezien ik op maandag acht of negen dolfijnen heb zien zwemmen tussen de surfers, wat was dat gaaf!! En op donderdagmorgen twee walvissen, en niet alleen hun rug met vin, maar hun staarten! Echt heel gaaf, om zoiets tofs gewoon vanaf het strand te zien :-D

Over walvissen gesproken. Als ik mijn dove, doedelzakspelende buurman zie, roept hij altijd: ‘Morning Willy!’ Dit vond ik echt een beetje vreemd, zo goed en lang ken ik hem niet, en hij noemt me nu al Willy. Heeft hij het wel echt tegen mij? Wat blijkt nou, mensen in Australië vinden het leuk om anderen nicknames te geven. Dus Ed wordt Eddy, Jessica wordt Jessy, en zo komt het dus ook dat buurman Ron (Ronny) mij Willy noemt. (Voor de mensen die de link tussen Willy en walvissen niet begrijpen, de held van m’n jeugd was Willy, de orka uit de film Free Willy) :-)

Heb ik al eens eerder verteld over de vriendelijkheid hier? Volgens mij niet. Het is echt ongelooflijk, hoe aardig de mensen hier zijn. In veel winkels maakt het personeel een praatje, en dan geen verkooppraatje, maar ze vragen regelmatig waar ik vandaan kom, hoe ik het hier vind, waar ik zeker nog eens heen moet gaan, enzovoort. Ook op straat lachen mensen vriendelijk naar elkaar. Veel mensen kijken lachend naar de wagen met Miles en Maya en soms zelfs Yasmin er bij als ik voorbij loop, en soms maken ze dan een opmerking als ‘wow that looks comfortable, wish I could sit there’ of zoiets. Een paar weken geleden liep ik op straat met m’n korte spijkerjasje aan, roept er een vrouw vanaf de andere kant van de straat: ‘Wooow cute jacket! Where did you buy it?’ Echt zo leuk :-)

Zoals een aantal mensen al weten, is drie weken geleden mijn oom Allard overleden. Erg verdrietig, en ook erg vreemd om dan hier te zitten, en te weten dat de hele familie samen komt om afscheid te nemen. Wat wel heel bijzonder was, een paar dagen nadat hij is overleden, kreeg ik post van m’n moeder. Met daarin de Krent, onze familiekrant, en een krantenartikel over Sydney. Ik vroeg die avond aan m’n moeder waar dit artikel vandaan komt, en zij vertelde dat oom Allard dat voor mij heeft uitgeknipt. Wat bijzonder vond ik dat, aangezien de post er meer dan twee weken over heeft gedaan. Ik moet aan dat artikel denken, omdat het volgende hier in stond:

'Sydneysiders zijn de meest relaxte, tolerante en buitengewoon vriendelijke stadsbewoners op aarde, iets waar je als botte Europeaan de eerste dagen erg aan moet wennen. Zo aardig kan toch niemand zijn? Wat moeten ze van me? Hoe bedoelt u, ik kan mijn tas hier laten staan, wordt die niet gejat dan? Op de vraag waarom ze zo easy going zijn luidt het antwoord ‘ruimte & water’. Sydneysiders hebben de meeste vierkante meter per bewoner ter wereld tot hun beschikking (in een stad) en de meeste directe toegang tot water.'


Aanstaande zondag ga ik met Marliek naar de Live Album Recording van de nieuwe cd van Hilllsong, hoe gaaf is dat? Zin in! :-) Gisteravond ben ik ook naar een kring/@home geweest van Hillsong, lekker gegeten met negen andere jongeren, wat gezellig! Ook weer zo vriendelijk en geïnteresseerd. We gingen Chinees eten, of Thais, of Japans, het was in ieder geval met rijst. Dat betekent met stokjes eten, maar ik had echt zo’n trek! En als ik dan met die irritante stokjes moet eten, zou ik mijn eten echt niet binnen twee uur op hebben. Dus terwijl iedereen vrolijk met die gekke stokjes z’n eten naar binnen zat te werken, heb ik lekker met mes en vork zitten (vr)eten :-D

Met de kinderen gaat het ook super goed, afgelopen weekend heb ik het hele weekend opgepast, wat gezellig was dat! Poffertjes gemaakt samen met Marliek, appeltaart gebakken en naar het strand geweest, heel leuk :-) De ouders zijn een weekendje naar de Blue Mountains geweest, super gave bergen en natuur, en maar 2,5 uur rijden hier vandaan! Dus wij gaan ook binnenkort een weekendje :-D
O ja, afgelopen weekend liep ik met de kinderen langs het strand, komt er een vrij dikke man aanlopen. Miles wijst en zegt: 'Hij is een dikzak.' Haha hoe gaaf was dat! Hij zei het gelukkig in het Nederlands, en natuurlijk heb ik tegen hem gezegd dat dit echt niet kan, dat dit niet lief is, bla bla bla. Maar toch! :-D

Heel veel liefs!

Willy